So, waar te beginnen? Ik pak het fotoboek van Joa erbij, waar ik alles heb opgeschreven. Dit was mijn manier voor een stukje verwerking. Nu ik dit schrijf ben ik 35 weken zwanger van ons tweede dochtertje, even ver als het moment dat Joa met spoed werd gehaald. Maar laat ik beginnen bij het begin.
Ik was zwanger! En wat was ik dolgelukkig. Ik heb mijn hele zwangerschap op een roze wolk geleefd, waar ik enorm dankbaar voor ben. Ik voelde me goed, sterk, sportte nog veel, en ja natuurlijk was ik ook moe, maar met name o zo trots. Ik werd mama! Op mijn werk maakte ze vaak grapjes over mijn dromerigheid, ik was er wel maar ook weer niet. Ik zat helemaal in mijn babybubbel.
Bij 32 weken kregen we een extra echo om de ligging van mijn placenta te checken, die lag daarvoor namelijk voor de baarmoedermond. Daar werd gezien dat haar hartslag abnormaal snel ging. Hoe snel kon niet gemeten worden, maar we werden meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Een zenuwslopende rit door het drukke (stilstaande) verkeer van Amsterdam was het. En aangekomen in het OLVG ziekenhuis bleek dat een CTG de snelheid van haar hartje niet kon meten. Door naar het volgende ziekenhuis, het VU/AMC. Daar was haar hartslagje weer normaal en dan kon er niet gezien worden wat de oorzaak was. Ik werd vanaf dat moment medisch en ging vaker op controle bij de kindercardioloog. Er werd steeds niets gezien.. was het dan iets eenmaligs?
Mijn allerlaatste werkdag, ze was zo enorm stil. Ik maakte me zorgen, belde de verloskundige voor een extra hartslag check maar er was op dat moment geen plek. Ik moest naar huis gaan, liggen en als ik haar niet zou voelen in 2 uur tijd weer bellen. Maar ik wist dat einde werkdag mijn afscheid was georganiseerd voor mijn verlof. Er zou totale paniek ontstaan als ik naar huis zou gaan. Achteraf de grootste les van mijn leven: áltijd vertrouwen op je intuïtie en niet teveel rekening houden met de rest van de wereld. Tijdens mijn afscheid vloog er een helium ballon weg in de vorm van een baby, die collega’s gehaald voor mijn afscheid. Verder en verder de lucht in.. het was een akelig beeld en iedereen voelde dat. Achteraf het teken dat ik Joa aan het verliezen was. Ik ben toen snel naar huis gegaan, de verloskundige kwam thuis luisteren en hoorde meteen dat het mis was. In het ziekenhuis aangekomen werd er door de gynaecoloog een hartslag van 300 gemeten (het dubbele van wat normaal is). Een echoscopist werd vanuit thuis opgeroepen en zag in no-time dat ze vocht vast hield rondom haar organen, iets wat een lichaampje doet als laatste redmiddel om de organen te beschermen. Ze moest zo snel mogelijk gehaald worden.
Ik was in totale shock, maar dacht heel helder na. Mijn moeder en een vriendin moesten gebeld worden, etc etc. Op de operatietafel werd de ruggenprik gezet, ik herinner me de vraag “doe je aan yoga”? omdat ik er helemaal meditatief bij zat. Maar eigenlijk was ik in totale shock en deed ik het enige wat ik moest doen: zo stil mogelijk zitten en ik probeerde me voor te bereiden op wat er ging komen. De operatiekamer stond vol personeel maar er werd gewacht op de arts die vanuit thuis werd opgeroepen. Toen hij daar eenmaal was, was Joa een paar minuten later geboren.
Dat eerste huiltje vergeet ik nooit meer! Ik wilde je geruststellen, beschermen. Ik was meteen jouw mama. Ze werd een paar seconden bij me gelegd, er lag een plastic doek tussen ons in. Maar al snel werd ze meegenomen om door de cardioloog en kinderarts nagekeken te worden. Door de schrik van de abrupte geboorte is haar hartslag weer in normaal ritme “geschoten”. Je werd meegenomen naar de NICU afdeling en Mike is niet van haar zijde geweken. Wat volgde waren de langste uren van mijn leven… Ik moest gehecht worden en op de uitslaapkamer moest de verdoving uitwerken voor ik naar Joa toe mocht. En al die tijd wist ik niet hoe het met haar ging. De verpleegsters heb ik laten bellen, maar veel meer dan “het gaat goed” kwam er niet. Jij hoorde bij mij te liggen! Niet in een couveuse. Dit was ongeveer mijn grootste angst, omdat ik weet hoe belangrijk het is voor de hechting dat je kindje bij je is.
Ondertussen was mijn moeder aangekomen bij mij en kon ze bij me blijven tot ik naar Joa toe mocht. Daar lag ze dan, met wel 10 plakkertjes en draadjes op je lijfje, een slangetje in je neus voor extra zuurstof en nare plakkers op je gezicht zodat je die er niet uit kon trekken. Maar wat was ze mooi en lief!
Die nacht in het ziekenhuis was een grote waas voor mij vanwege de pijnstillers. Mike lag bij mij op de kraamafdeling en Joa op de NICU afdeling. Midden in de nacht schrok ik wakker en moest Mike bij haar gaan kijken van mij. Het moment dat hij binnenkwam had ze net weer een “aanval” gekregen zoals we dat noemden, je hartje ging weer 300 slagen per minuut.
Dat heeft zich in de periode daarna vaak herhaald. We hebben verschillende soorten medicatie geprobeerd en uiteindelijk iets gevonden wat hielp. Na die eerst nacht zat het ziekenhuis vol en moesten we naar huis..zonder Joa. Een nachtmerrie wel, je kind achterlaten. Ik heb geen oog dicht gedaan die nacht. De dag daarna kregen we een kamer in het ziekenhuis samen met Joa. Ondanks alle slangetjes en plakkers hebben we de maanden daarna alles ingehaald, met zoveel mogelijk huid op huidcontact bij mij en papa. Ook al was alles zo anders van ideaal en hadden we enorme zorgen, ik genoot zo intens van deze momenten!
Omdat Joa veel van het vocht verloor dat ze in de buik had vastgehouden en omdat ze te vroeg was geboren viel ze veel af. Ze was niet sterk genoeg om zelf te drinken dus had ze sondevoeding. Ik kolfde wat af, om de 2 uur dag en nacht. Mijn melkproductie was daardoor skyhigh, na een maand in het ziekenhuis geleefd te hebben hadden we een maand aan extra moedermelk opgebouwd.
We kregen vanuit het ziekenhuispersoneel te horen dat ze weinig zulke “hands-on” ouders hadden meegemaakt. We hadden een heel schema uitgeschreven hoeveel Joa elke dag moest aankomen voor we naar huis mocht, want wat wilden we dat graag! In onze eigen babybubbel. Want naast alle goede zorg die we hebben gehad in het ziekenhuis is er ook veel mis gegaan. Zo is er een keer moedermelk van een andere moeder gegeven, waarna uit voorzorg Joa haar maagje is leeggepompt. Een menselijke fout zou je zeggen, maar niet bij mijn baby die al zoveel had meegemaakt. De keren dat ze een infuus moest krijgen is ze vaak helemaal lek geprikt voor er goede aders werden gevonden. Ze kreeg niet 1x, maar wel 8 x een hielprik, omdat haar gele gloed moest afnemen. Allemaal met de beste intenties, maar vaak meer uit voorzorg en mijn moederhart kon het allemaal niet meer aan.
Na een maand mochten we naar huis. Iets waar we zó naar uitgekeken. En tegelijk was het zo spannend. We zouden geen recht meer hebben op kraamzorg en medicatie geven liep natuurlijk gewoon door.
Ik luisteren zo’n 50x per dag naar haar hartje. Maar wat waren we gelukkig! Eindelijk met zijn drietjes in alle rust thuis. Met onze eigen spullen, Joa haar eigen spulletjes, zelf kunnen koken etc.
Na een week ging het toch weer mis. Ik vond Joa witjes en zo stil, luisterde naar haar hartje en wist meteen dat het niet goed was. In het ziekenhuis kregen ze haar met geen mogelijkheid uit deze “aanval”. Na een paar uur in het VU werden we met ambulance naar het AMC gebracht, waar de cardioloog der cardiologen rondliep. Pas na zo’n 6 uur keerde haar normale hartslag terug. Ik kon zien dat ze was uitgeput. Na een weekend in het AMC mochten we weer naar huis, met nieuwe medicatie. Daarna heeft ze nooit meer zo’n hoge hartslag gehad. Na een paar maanden (spannend!!) mochten we proberen langzaam af te bouwen met medicijnen. Ze heeft het nooit meer gekregen.. Joa had een hartaandoening genaamd AVRT (atrioventriculiaire re-entry tachycardie). Waarschijnlijk een klein gaatje tussen de hartkamer en hartboezem wat niet volgroeid was. De hoop was (is) dat dit gaatje nu was dichtgegroeid. Ons is verteld dat ze er in een latere levensfase nog last van zou kunnen krijgen, maar dan is het nooit meer levensgevaarlijk en veel gemakkelijker op te lossen.
Mijn herstel van de keizersnede verliep achteraf gezien best langzaam. Ik was zo niet met mezelf bezig en voor mezelf aan het zorgen. Ik at wat nodig was, want jezus wat krijg je honger van die borstvoeding. Maar dan stonden er krentenbollen en m&m’s naast mijn bed s’nachts. Al zorgde Mike super goed voor ons. Zelf had ik er geen aandacht voor. Ik weet nog dat ik na 2 weken in het ziekenhuis te zijn geweest voor het eerst buiten kwam. Een klein stukje lopen bleek maximaal 2 min lopen te zijn in het begin. Mijn buikspieren moesten echt herstellen. Daarnaast zorgde alle stress en het feit dat ik uren boven Joa haar bedje gebogen stond tijdens een “aanval” niet voor beter herstel.
Na dit herstel en start in het ziekenhuis brak een periode aan van intens genieten. Ik heb wel 100 rondjes Vondelpark gewandeld met vriendinnen met een koffietje en genoot zó van ons gezin. De moeheid was natuurlijk enorm, gelukkig wisten we toen niet dat dat nog wel zo’n 1,5 jaar zou aanhouden 😉
Verwerken van dit alles had veel meer tijd nodig. Nu tijdens mijn tweede zwangerschap herbeleef ik deze periode en is er ruimte om stil te staan bij hoe dit is geweest. Ik hoop dat ons tweede kindje natuurlijk geboren kan worden en dat de geboorte en start van dit meisje helend gaat zijn voor de geboorte en start van Joa.
Joa heeft het eerste jaar niet kunnen wennen aan (welke vorm ook) van opvang. Ik denk dat ze een stukje verlatingsangst had overgehouden aan haar hele start in dit leven. Gelukkig hebben we dat helemaal kunnen inhalen en goedmaken en gaat ze nu met grootste plezier naar “schooltje” of opa & oma. Ze is een echte levensgenieter, lief, een enorme knuffelkont en grappenmaker. Een pittig meisje met een enorm sterke wil.
Een geboorteverhaal waar ik andere (aanstaande) moeders niet mee wil afschrikken. Je ziet, een kindje kan eigenlijk zoveel hebben! Bijna was Joa er niet geweest, en nu staat ze vol in het leven en neemt al haar ruimte in. Dit is natuurlijk geen verhaal zoals je het zou willen, en hoe het loopt heb je nooit in de hand. Ik denk dat het enige wat je kunt doen is vol vertrouwen hebben in jezelf en je kindje.
Wat ik nu doe als voorbereiding op mijn bevalling is visualiseren hoe ik het zou willen en mediteren met affirmaties die hierbij passen. Zoals “dit kindje zal een goede start krijgen”. En als het dan anders loopt is het denk ik de kunst dit ook te accepteren en te omarmen. Dit is jullie verhaal! En lieve mommy, luister áltijd naar jouw intuïtie. Niemand anders voelt wat jij voelt, niemand anders heeft connectie met jouw baby in de buik, behalve jij! Vertrouw daarop.