Op het moment dat ik dit schrijf, is Rosie net 1 jaar geworden. De afgelopen weken heb ik in al mijn emo-buien de bevalling zo’n 100x opnieuw beleefd. Ik kijk er heel positief op terug: het was het mooiste en meest overweldigende weekend van mijn leven.
Op zaterdag 17 juli zat ik met Jort en mijn moeder op ons terras onder de parasol. Ik had een lange strandjurk aan met mijn bikini eronder en het was zo’n 28 graden. Mijn moeder was ondertussen een treinkaartje terug naar Brabant aan het bestellen, Jort deed een powernap en ik was de hitte aan het wegpuffen, haha. En toen, om precies 14.59 uur voelde ik “ploep..” en ik wist meteen: dit zijn mijn vliezen.. De verloskundige had die dag ervoor nog gezegd dat de baby zo lekker in mijn buik zat, dat zou nog wel even duren. Niet dus, ik stond op en er ontstond een grote waterval. Het leek wel een film. Ik riep “Omg mijn vliezen zijn gebroken!” Jort en mijn moeder sprongen op en hun reactie staat nog steeds op mijn netvlies.
Ik dacht dat na het breken van je vliezen de weeën meteen zouden komen, maar blijkbaar kan dit nog wel even duren. Het kan zelfs tot 72 uur duren voordat het echt gaat beginnen (na 24 uur moet je een check doen in het ziekenhuis omdat het infectiegevaar groter wordt). Mijn moeder ging meteen het hele huis poetsen, Jort liep 80 rondjes door het huis en ik ging de verloskundige bellen. Ondertussen had ik een luier aangedaan (voor volwassenen), die tip had ik gekregen van een vriendin uit Tel Aviv die op dat moment ook zwanger was.
“Achteraf gezien hadden we nog even moeten gaan slapen, want je weet nooit hoe lang de
bevalling gaat duren als het eenmaal is begonnen.”
Een uurtje later kwam de verloskundige om een check te doen en het vruchtwater zag er perfect helder uit. En toen was het wachten maar.. We hebben nog wat gerommeld in huis en alles in orde gemaakt voor de komst van de baby. Achteraf gezien hadden we nog even moeten gaan slapen, want je weet nooit hoe lang de bevalling gaat duren als het eenmaal is begonnen.
Het was ondertussen 22.00 uur en de weeën waren real en volgden elkaar in een rap tempo op. Ik ben onder de douche gaan staan om de rugweeën enigszins te verzachten. We hadden een weeën-app gedownload om de weeën te meten en we kregen steeds de melding: ga nu naar het ziekenhuis, bel nu een ambulance. Jort kreeg het Spaans benauwd, dus hij belde snel de verloskundige met de vraag of ze zo snel mogelijk wilde komen. Toen kwam Jill, een fantastische dame (nog niet eerder gezien want ze was extra bijgesprongen omdat het zo druk was), en zij meette slechts 2 centimeter ontsluiting op.
In mijn geboorteplan stond dat ik liever geen medicatie wilde (voor mijn gevoel heerst er toch een taboe op als je daar wel voor kiest) maar toen ik 6 uur later nog steeds op 2 centimeter zat – schreeuwde ik om die ruggenprik. Na zes telefoontjes was er eindelijk een ziekenhuis waar we terecht konden. Vervolgens waren we op weg naar het ziekenhuis (Jort, mijn moeder en ik + Jill in de auto voor ons) en 3 uur later zat die prik er eindelijk in. Toen kon ik even ontspannen en heb ik zelfs een uurtje geslapen. Er waren zulke fijne, lieve, leuke zorgverleners in het ziekenhuis dat ik mezelf helemaal op mijn gemak voelde. De ontsluiting kwam op gang en met de nodige weeënopwekkers zat ik inmiddels op zo’n 8 centimeter. Toen was het tijd om op eigen kracht naar de laatste 2 centimeter te gaan, want die eigen kracht heb je nodig voor de persfase.
Er was nog een spannend moment of het allemaal goed ging met de baby. Vooral voor Jort, want ik kreeg het allemaal niet mee. Ik zat in mijn gefocuste pijn-bubbel. De gynaecoloog werd erbij gehaald en er werd heel snel en serieus gehandeld, maar gelukkig was alles snel onder controle.
Tussen de ontsluiting- en persfase heb ik het bed zo’n vijf keer ondergekotst en ging Jort de hele tijd naar het toilet toe. Ik dacht nog wat moet hij toch veel plassen, maar blijkbaar was Jort zo emotioneel omdat hij wist dat de baby elk moment geboren kon worden, dat hij steeds naar het toilet ging om even een potje te janken en zichzelf vervolgens weer een klap in het gezicht te geven om er weer tegenaan te gaan. Hij wilde dat niet naast mij doen omdat ik het harde werk aan het doen was. (Ik zou het alleen maar schattig hebben gevonden, haha..)
“Het moment dat ze op mijn buik werd gelegd staat voor altijd op mijn netvlies. Ineens is je kleine, perfecte baby daar.”
Uiteindelijk waren we in de persfase beland en ik zei steeds in mijn hoofd tegen de baby: “We kunnen dit, jij en ik, we gaan dit samen doen”. En Jort aan mijn zijde, die de beste, liefste man was die je je maar kunt wensen. En mijn lieve moeder was er ook steeds bij. En 20 minuten later was Rosie er. Op zondag 18 juli om 14.59 uur, precies 24 uur nadat mijn vliezen waren gebroken. Het moment dat ze op mijn buik werd gelegd staat voor altijd op mijn netvlies. Ineens is je kleine, perfecte baby daar. Dit was het mooiste moment van mijn leven. Ik krijg weer tranen in mijn ogen nu ik dit schrijf. Rosie op mijn borst, helemaal gezond ter wereld gekomen. Jort naast onze zijde. Dit was pure liefde en geluk.
We moesten ter observatie nog 6 uur in het ziekenhuis blijven en uiteindelijk kwamen we om 00:00 uur ‘s nachts thuis met onze baby. Zonder kraamhulp want het was al laat. We vonden dat super spannend en hebben geen oog dicht gedaan. Heeft ze het te warm? Heeft ze het te koud? Ligt ze wel goed? Ademt ze nog? Wat zijn dit voor geluidjes?
De volgende ochtend werden we wakker met een baby naast ons in de co-sleeper en we zijn nog nooit zo gelukkig geweest. 🤍
