Jascha en Nils zijn een gezinnetje van vier. Ze hebben twee kindjes, Sam (5) en Mijs (0 jaar). Jascha deelt haar bijzondere verhaal over haar stuitbevalling van 50 minuten (!). De bevalling zou gefilmd worden voor trainingsdoeleinden maar omdat het zo snel ging, is dat niet gelukt.
Mijn eerste bevalling, van onze zoon Sam, ging razendsnel. Om 3 uur s’nachts werd hij in het bevalcentrum geboren na een bevalling van 4,5 uur. Ik was voorbereid, door de snelle bevallingen van mijn moeder (zij deed 3 uur over mijn broer en ikzelf kwam in 45 minuten ter wereld) maar hoe bereid je je voor op iets dat je nog nooit gedaan hebt? Ik was niet bang voor wat mij te wachten stond, maar vooral heel erg benieuwd. En als alle vrouwen op de wereld het kunnen, waarom zou ik dat dan niet kunnen?
Ik kijk met een goed gevoel terug op de bevalling van Sam en toen ik zwanger bleek te zijn van ons tweede kindje zag ik dan ook een zelfde soort zwangerschap en bevalling voor mij. Niets bleek minder waar.. Waar ik bij Sam bijna niet misselijk was en weinig last had van kwaaltjes, werd ik deze keer al vrij snel erg misselijk en snurkte ik mijn vriend s’nachts wakker. Het meisje in mijn buik was duidelijk een ander kindje dan Sam. Toen de misselijkheid verdween en ik mij weer goed voelde, vloog de zwangerschap voorbij!
Tijdens de liggings-echo bij 35 weken bleek mijn voorgevoel juist en werd bevestigd dat de baby in stuit lag, met de voetjes omlaag in plaats van het hoofdje. Ik voelde haar hoofdje duidelijk bovenaan mijn buik en hoewel ik dit zelf al vermoedde, realiseerde ik mij niet direct wat voor gevolgen dit zou hebben. Wanneer een kindje in stuit ligt wordt je direct medisch, en overgedragen aan de gynaecoloog/verloskundige in het ziekenhuis. Waar voor sommige vrouwen een ziekenhuisbevalling een wens is, was dat voor mij eerder een vrees; mijn eerste bevalling ging zo goed en soepel dat ik mij hier weer op ingesteld had. Weer in het bevalcentrum met mijn eigen verloskundige of misschien wel thuis als het allemaal net zo snel zou gaan. Maar dit idee moest even on hold; we kozen er voor om een uitwendige versie te laten verrichten; een gespecialiseerde verloskundige probeert dan van buitenaf met haar handen de baby te laten draaien in een andere positie. Dit is geen prettig gevoel en na 3 pogingen moesten we helaas opgeven. De baby kreeg steeds minder ruimte om de draai te maken en het deed ook steeds meer pijn. Ik was vastbesloten dat het zou lukken, want ik wilde niet toegeven aan het idee van een medische bevalling en misschien zelfs een keizersnede. Toen de verloskundige mij vertelde dat ze geen nieuwe poging meer ging doen kwam het besef dat ik niet met mijn eigen verloskundige zou bevallen en dat mijn meisje in het ziekenhuis geboren zou worden. Ik vond het ontzettend moeilijk om het plaatje in mijn hoofd los te laten en daarnaast kregen wij het dilemma voorgeschoteld hoe nu verder te gaan; kiezen voor een geplande keizersnede of een natuurlijke bevalling in stuitligging proberen.
Aan beide opties zitten risico’s verbonden en het was erg confronterend om hier direct op gewezen te worden. De gesprekken in het ziekenhuis waren verhelderend en de artsen waren aardig maar ik heb een aantal weken nodig gehad om aan het idee te wennen en een keuze te maken. In Nederland kiezen maar weinig vrouwen voor een natuurlijke stuitbevalling, vooral omdat het niet zo vaak voorkomt waardoor er weinig ervaren medisch personeel is. Gezien mijn vlotte eerste bevalling en het feit dat ik verder geen complicaties had tijdens de zwangerschap, kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat ik ‘goede papieren’ had voor een natuurlijke stuitbevalling. Hoewel ik het ontzettend spannend vond, stond het idee van een keizersnede mij nog veel meer tegen. Tijdens de bevalling zou ik begeleid worden door een groter team dan ‘normaal’ en extra goed gemonitord worden. Mocht er tijdens de bevalling iets mis gaan dan zou de baby direct met een spoedkeizersnede gehaald worden. Dit was een ‘geruststellende’ gedachte dus ik ging er voor!
Met het ‘medisch worden’ kreeg ik ook een wekelijkse check in het ziekenhuis in mijn schoot geworpen, en omdat mijn bloeddruk ineens verhoogd was, ook extra CTG scans en controles. Op de uitgerekende datum waren we in het ziekenhuis voor de wekelijkse controle en werd ik op mijn eigen verzoek rond 11.30 uur gestript; 2 cm ontsluiting. Een beetje teleurstellend want ik had al 2 weken last van oefenweeën. Mijn bloeddruk was nog steeds wat verhoogd dus na het strippen mocht ik door voor extra onderzoeken om een zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. Het wachten op de uitslagen duurde lang en tijdens het wachten begon het wat te rommelen in mijn buik. Niets geks, want ik had immers al dagen oefenweeën. Maar mijn vriend, Nils merkte op dat het rondlopend (van verveling) puffen nu wel regelmatiger werd. Hij had gelijk! Het was mij zelf nog niet eens zo opgevallen maar nu hij het zei realiseerde ik het mij ook. Fijn, het strippen had zijn werk gedaan..
Om 14.30 uur waren de onderzoeksresultaten bekend en kregen wij te horen dat alles in orde was. Ze wilde mij alleen wel graag de volgende dag weer zien voor dezelfde controle. Dat leek mij niet nodig zei ik, want het strippen had zijn werk gedaan; er rommelde iets. Omdat ik noodgedwongen in het ziekenhuis moest bevallen mocht ik kiezen of ik direct al een kamer wilde of liever nog even naar huis wilde. We waren al een lange tijd in het ziekenhuis en ik had nog niet geluncht dus wilde graag even naar buiten. Nils was mij in zijn werkkleding komen ophalen voor de controle en in de auto lag gereedschap dat nog naar de werkplaats in Amstelveen moest. Dat leek mij een prima ritje om even te maken, zo snel zou het toch niet gaan? Little did i know..
We reden Amsterdam nog niet uit of er begonnen lichte weeën op te zetten; Oja dit was het gevoel! Nils kreeg het Spaans benauwd en stelde voor om toch maar eens iets te gaan timen. Na 3 weeën kwam direct de pop-up in beeld ‘U bent in actieve bevalling! Bel de verloskundige’. Oops, zo snel kon het dus toch gaan.. zelf was ik heel relaxed en ik had nog geen pijn. Daarom spoorde ik Nils aan om door te rijden en het gereedschap weg te brengen, we waren nu toch al onderweg. Ook had ik rammende honger en met het idee van de startende bevalling vroeg ik hem te stoppen bij de bakker. Hij dacht echt dat ik gek geworden was maar kwam gelukkig terug met een broodje. Nu konden we weer terug naar het ziekenhuis; ik mocht direct door naar de afdeling verloskunde en werd aan de CTG scan gelegd om alles te controleren. Na 10 minuten werd ik opgehaald door een verloskundige en al lopend naar de kamer begonnen de echte weeën om 15.30 uur. Het was nu echt begonnen!
Toen we aankwamen in de kamer legde de verloskundige het e.e.a. uit en daarna checkte ze de ontsluiting en hoe de baby ervoor lag i.v.m. de stuitligging. Dit was 2-3 cm en omdat ze de ligging zeker wilde weten kwam 10 min, rond 15.45 uur ook de gynaecoloog langs voor een check. De baby lag ‘goed’ om de bevalling natuurlijk te laten gebeuren (plek van de voetjes was ok) en zij constateerde 3-4 cm ontsluiting. Zij grapte nog ‘nou, als het zo snel gaat!”. En zo snel ging het..
Er werd een band om mijn buik geplaatst voor de CTG zodat alles goed in de gaten gehouden kon worden en ik kreeg alvast een infuus in mijn arm voor als dat later noodzakelijk zou zijn. Ik kan mij hier niet meer zoveel van herinneren omdat het zo snel ging maar voor ik het wist belandde ik weer in een weeënstorm.
Ik kreeg al snel persdrang en mocht daar aan toegeven. Om 16.15 uur braken mijn vliezen ‘spontaan’, dit voelde voor mij als een enorme explosie (bij Sam werden mijn vliezen tijdens een wee door de verloskundige gebroken en merkte ik daar niet niets van). Nu mocht ik volledig gaan persen; haar billen kwamen het eerst met de voetjes ernaast en ik mocht door blijven persen tot het hoofdje ook geboren werd. Ze ‘viel’ door de zwaartekracht naar beneden, onder mij. Het personeel heeft haar verder niet aangepakt, alleen opgevangen. En daar was ze dan, om 16.20 uur, nog geen uur nadat de echte weeën waren begonnen, werd Mijs geboren via een natuurlijke stuitbevalling.
Mijn bevalling zou gefilmd worden voor trainingsdoeleinden maar dat was helaas niet gelukt, het ging te snel. En omdat alles zo snel ging voelde het ook wel een beetje onwerkelijk allemaal. Er was een trein langs komen razen waar wij op sprongen en voor wij het wisten kwam die weer tot stilstand. Voor mijn gevoel werden de weeën met de minuut heftiger en waren het er in totaal maar 10 voordat ik persdrang kreeg en haar binnen een paar minuten in mijn armen had.
Vanwege de stuitligging schijnt de kamer vol gestaan te hebben met medisch personeel maar dit is volledig langs mij heen gegaan. De hartslag van Mijs kon op een gegeven moment niet goed meer worden gemonitord (wat voor Nils heel heftig was, vertelde hij achteraf) waardoor ik van houding moest veranderen. Er was mij verteld dat het bevallen op handen en knieën in mijn situatie het veiligst voor de baby en meewerkend met de zwaartekracht zou zijn dus met moeite nam ik deze houding aan. En ze hadden gelijk; had ik dit bij Sam ook maar geweten! De temperatuur van Mijs was iets aan de lage kant dus we mochten naar huis als dat opgehoogd was, hiervoor moest ze huid op huid met ons opwarmen. Na een paar uur was dit het geval en mochten wij naar huis, waar Sam samen met opa en oma op ons aan het wachten was. Om 20.00 uur kon hij dan eindelijk zijn zusje ontmoeten!
