Mariëlle en haar man probeerden al sinds 2018 zwanger te worden. Na een intense periode van 4,5 jaar is ze momenteel 34 weken zwanger en genieten samen ze volop van deze tijd. Mariëlle wil graag haar verhaal delen om andere (toekomstige) moeders hoop te geven. Al is er maar één vrouw die hier kracht uit haalt.
Hoe zag het traject eruit in de 4,5 jaar dat jullie zwanger probeerden te worden?
In augustus 2018 ben ik gestopt met de pil. Ik merkte dat ik richting mijn ovulatie veel vocht vasthield en daarom ben ik naar de huisarts gegaan om bloed te prikken voor eventuele problemen met mijn schildklier, maar hier kwam niets uit. Ook had ik veel stolsels bij mijn altijd heftige menstruatie. Dit heb ik laten checken in het ziekenhuis en dit bleek wel eens voor te komen. Na een jaar zijn we naar de fertiliteit geweest. Mijn bloed werd opnieuw geprikt, mijn eisprong werd gevolgd en alles bleek ‘goed’ te zijn. Er werd geadviseerd om het zelf weer te proberen en als het niet zou lukken zouden we over een half jaar terug mogen komen. Helaas geen resultaat, dus zijn we na een half jaar teruggegaan en toen werden mijn eierstokken doorgespoten. Dit was de meest vrouwonvriendelijke behandeling ever en helaas zonder resultaat. Vlak voor de zomervakantie in 2019 gingen ze mijn FSH testen om te kijken of er sprake was van een vervroegde overgang. Terwijl wij op vakantie waren belden ze met de uitslag: een vervroegde overgang bleek het geval. Een uur daarna werd ik teruggebeld dat het toch niet zo was. We waren enorm van slag, want we geloofden er niets meer van.
Een half jaar later zijn we naar een kliniek in Duitsland gegaan. We kregen een uitgebreide intake en ze hebben allerlei testen gedaan. Er kwam onder andere uit dat mijn schildklier te traag werkt en ik heb een verhoogde kans op trombose, dus stel dat je hormonen krijgt toegediend dan moet ik hierbij altijd bloedverdunners gebruiken. Uiteindelijk zouden wij september 2020 starten met IUI (dit is een methode waarbij met een dun slangetje zaadcellen in de baarmoederholte van de vrouw worden gebracht), maar ik werd spontaan zwanger op vakantie. Helaas is deze zwangerschap misgegaan na 6 weken. Na mijn miskraam bleef ik veel pijn houden bij het plassen en ben ik hiervoor naar de huisarts geweest en heb ik een zalfje gekregen. Helaas bleef ik pijn houden en daarom hebben we een echo aangevraagd in Duitsland voor een behandelplan. In de echo zag de arts meteen endometriose op mijn blaas, dit verklaart de pijn bij het plassen. We zijn toch gestart met IUI. We hebben drie pogingen gedaan, maar zonder het gewenste resultaat. De volgende stap was IVF, maar op dat moment waren we toe aan een pauze en hebben we van een vakantie genoten.
In oktober 2021 hadden we een afspraak staan in Veldhoven. We konden onverwachts eerder terecht voor onderzoeken, maar de uitslag was niet goed. Kort gezegd zit ik vol met endometriose en adenomyose, en heb ik een zieke baarmoeder. Ze gaan me kunstmatig in de overgang brengen om mijn baarmoeder op deze manier proberen te herstellen en om te kijken of IVF nog mogelijk is. De dokter heeft aangegeven dat zwanger worden moeilijk zal worden. Toch zijn we doorgegaan. Door middel van spuitjes ben ik gestart met de kunstmatige overgang. Dit was pittig, maar het heeft zijn werk goed gegaan. We zijn vervolgens met IVF gestart en bij de eerste punctie had ik 17 eitjes en een aantal weken later testte ik positief! We konden ons geluk niet op. Daarom wil ik iedereen die momenteel in dezelfde situatie zit meegeven: hoe verdrietig het ook kan zijn, het kan écht goed komen. Blijf vertrouwen hebben, I know, dat is heel moeilijk.
Hoe was het voor jou en je partner om zo’n zware periode mee te maken?
Het positief blijven was soms erg moeilijk. Maar het werd steeds niet uitgesloten dat het nooit zou lukken dus aan dat beetje hoop hielden wij ons vast. Ik denk dat mijn partner er wel anders in stond dan ik. Voor een man is het toch allemaal net wat makkelijker (denk ik).
Je bent momenteel 34 weken zwanger. Hoe voel je je?
Ik was in het begin erg onzeker en zo bang dat het mis zou gaan, gezien mijn eerdere miskraam en het lange traject om zwanger te worden. De gedachte dat het weer mis zou gaan heeft in de eerste maanden voor veel angst gezorgd. We zouden dan niet meer verder gaan, omdat mijn lijf zo ziek is. Deze zwangerschap is voor ons een wonder. De onzekerheid en angst heeft tot ongeveer 20 weken geduurd. Toen we de uitslag van de NIPT kregen en de 20 weken echo goed was, waren we opgelucht en durfden we meer te genieten. We genieten nu volop van de zwangerschap!
Hoe kijk je naar de toekomst?
We gaan dit nooit meer herhalen (ik heb wel eitjes laten invriezen), maar voor ons is dit ons wondertje. We zijn zo lang ziekenhuis in en uit geweest dat ik dit proces niet opnieuw wil en ik als vrouw onderga natuurlijk alle onderzoeken. Deze baby is ons gegund en voor ons telt: de baby is gezond en alles zit erop en aan. Ik hoorde ooit de uitspraak: een kindje mogen krijgen is echt een luxe! En dat beaam ik.