Juul Breuer is net 32 jaar geworden en al meer dan 16 jaar samen met Philippe (“ja dat is de helft van mijn leven haha”). Ze is mama van twee heerlijke kindjes, Fitz (2,5 jaar) en Quinn (8 maanden) en een sterrenkindje Ace. Tot 2 jaar geleden hebben zij met heel veel plezier in Amsterdam gewoond en gewerkt, maar nadat Fitz was geboren zijn ze terug verhuisd naar het zuiden, dichtbij hun beide families. De kinderen in de nabijheid van hun families laten opgroeien is niet alleen héél erg waardevol maar is toegegeven ook erg handig! Zeker met het hebben van twee eigen ondernemingen (Buro Number27 | een content/branding bureau en Studio Étoile) kan je nooit genoeg extra handjes hebben. Daarbij krijgen ze van iedereen weer iets anders mee in hun opvoeding wat bijdraagt aan hun eigen ontwikkeling. Juul gelooft dan ook echt in het gezegde “it takes a village to raise a child”.
Hoe ervaar jij het moederschap?
Ik vind het moederschap geweldig maar uiteraard op bepaalde momenten ook uitdagend. Met name wanneer op onmogelijke momenten mijn geduld op de proef wordt gesteld (en dat is gelukkig niet vaak, want beide kids zijn erg gemakkelijk) kan ik weleens heimelijk denken aan de tijd waarin we nog ‘simpel’ met z’n tweetjes waren. Maar hier tegenover staan ontelbaar veel momenten gevuld met overweldigende liefde voor mijn twee kinderen, dat ik het moederschap voor geen seconde zou willen missen. Mijn liefde voor Fitz en Quinn is oneindig en het liefste onthoud ik dan ook alles wat ze doen of in het geval van Fitz wat hij zegt (ik houd van beide kinderen sinds hun zwangerschappen een digitaal dagboek bij waarin ik bijna dagelijks iets over hun dag opschrijf). Het zien ontwikkelen en ontplooien van hun eigen karakters is geweldig en heeft mij als persoon ook zachter gemaakt.
Hoe heb je jouw zwangerschappen ervaren?
Mijn eerste zwangerschap (van Ace) was een verrassing, maar wel een hele leuke! Uiteraard weet ik wanneer je het niet veilig doet, de kans bestaat zwanger te raken en zo geschiedde na een hele gezellige kerstavond. Ik ontdekte de zwangerschap op kantoor (super romantisch) en appte mijn vriend, volledig in shock, de zwangerschapstest door. Die geloofde mij eerst niet, maar nadat het besef doordrong dat ik geen grap uithaalde reageerde hij heel erg lief! Dit gingen wij met z’n tweetjes rocken. Ik was onwijs blij zwanger te zijn, maar moest wel heel erg wennen aan het idee! Ik voelde mij super goed, op wat vermoeidheid in het begin na, en fietste wat betreft mijn eigen fysieke gesteldheid door de zwangerschap heen. Tot de 20-weken echo.
Op 28 april 2019, de dag na Koningsdag, stond onze 20-weken echo gepland. Ik dacht dat dit geen probleem zou zijn, ongeacht het alcoholgebruik van mijn vriend van de dag ervoor, gezien wij met 16 weken ook een vruchtwaterpunctie hadden gehad omdat de NIPT het tot twee keer toe niet goed had gedaan. Met een vruchtwaterpunctie controleren ze van te voren eerst heel uitgebreid het kindje middels een echo en die zag er fantastisch uit. Achteraf gezien een beetje naïef, want alles was perfect bij Ace behalve dat er in zijn hoofdje een zwarte vlek werd gezien. De echoscopiste zei “dit is kut” en dan zakt de grond letterlijk onder je vandaan.
Hierna kregen wij een doorverwijzing naar het VU Medisch Centrum voor vervolgonderzoeken. En die zijn er geweest, weken lang. Weken waarin we hoop hielden, maar ook realistisch waren en wisten dat de afloop niet goed kon zijn. Het bleek dat Ace een durale sinusmalformatie had waarbinnen zich ook een trombose had gevormd. Dit is een afwijking in de hersenen waarbij een van de hoofdaders na week 18 (daarom hebben ze dit tijdens de vruchtwaterpunctie niet gezien) dunner had moeten worden maar in plaats daarvan wijd is gebleven. Op deze plek is zich bloed gaan ophopen, waardoor zijn kleine hersenen in de verdrukking kwamen. In de loop van de weken zagen wij de malformatie helaas groter worden, wat ons uiteindelijk met heel veel verdriet heeft doen besluiten de zwangerschap te beëindigen. We gunden Ace een volwaardig leven, en dat was hem niet gegeven.
Ik ben uiteindelijk op Hemelvaartsdag 2019 (30 mei), na een bevalling van meer dan 55 uur, bevallen van onze lieve Ace. Ik heb zijn hartslag nog even op die van mijzelf mogen voelen, wat extra bijzonder was gezien de duur van de bevalling. Zijn naam had zijn vader in een van de eerste weken van de zwangerschap al bedacht maar pas na de slechte 20-weken echo hebben we de betekenis ervan opgezocht. Alsof het zo had moeten zijn betekent zijn naam ‘eerste’ en ‘eenheid’ en dat is wat hij is en wat hij ons gegeven heeft. Hij is voor altijd onze nummer 1 en heeft ons en onze families en vrienden nog meer met elkaar verbonden. Daarnaast heeft hij de weg vrijgemaakt voor zijn broertje en zusje, want na zijn geboorte wilde ik niks liever dan nog een keer zwanger worden.
En dat was mij gelukkig snel gegeven! 6 weken na de geboorte van Ace, raakte ik opnieuw zwanger van Fitz. Ondanks dat de zwangerschapstesten een negatieve uitslag gaven, wist ik het zeker: ik ben weer zwanger! Na de zoveelste zwangerschapstest te hebben gedaan, verscheen in de vorm van een blauwe kruis, mijn bevestiging. Ik ben geen seconde onzeker geweest tijdens de gehele zwangerschap, zelfs niet tijdens de 20-weken echo want ik wist het zeker, deze baby komt er.
Datzelfde gevoel overheerste ook bij Quinn. Wederom was het ons gegeven direct zwanger te raken en ook deze keer wist ik; ik ben zwanger. Niet omdat ik last had van veel symptomen (want die heb ik geen enkele zwangerschap gehad) maar een onderbuikgevoel vertelde mij met 3.4 weken een test te doen. Ondanks het lichte streepje (mijn vriend weet inmiddels een streepje is een streepje) was ik er wederom van overtuigd dat deze baby er zou komen!
Hoe zijn jullie omgegaan met deze heftige gebeurtenis?
We zijn dit proces samen ingestapt vanaf het allereerste moment dat de 20-weken echo niet goed bleek te zijn. Ons credo was stap voor stap en niet op de zaken vooruit lopen. Dit heeft ons met name tijdens de vele onderzoeken heel erg gesterkt. Daarnaast hebben wij onze families en vrienden in het hele proces nauw betrokken. Zo ook na de geboorte. Onze beide families zijn samen naar het ziekenhuis gekomen (denk aan zijn naam ‘eenheid’) om Ace te leren kennen en hem in zich op te nemen. Eigenlijk een heel dierlijk proces, maar zo ontzettend belangrijk. Ace is onze zoon, Ace heeft bestaan en zal voor altijd in onze harten en in de harten van onze families en vrienden voortleven. We praten over Ace, hij ‘staat’ in de woonkamer en ook bij Fitz (later ook bij Quinn) begint het besef steeds meer door te dringen wie hij is.
We hadden Ace heel graag hier bij ons gehad, maar zijn hem ontzettend dankbaar voor wat hij ons gebracht heeft. Hij heeft ons sterker gemaak, ons nog dichter tot elkaar gebracht en ervoor gezorgd dat we nog meer uit het leven halen.
Heb je door deze ervaring meer angsten gehad in je volgende zwangerschappen?
Nee, in geen enkele vorm. Doordat we wisten dat zijn aandoening heel erg zeldzaam was (1 op de 200.000 kindjes), wisten we dat we pech hebben gehad. Uiteraard waren we ons meer bewust van het feit dat het fout kan gaan, maar dat heeft geen enkel moment de bovenhand genomen.
Wat zou je willen zeggen tegen andere ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt?
Het leven kan op dat moment zo oneerlijk voelen, maar weet dat je niet alleen bent. Praat erover en je zult zien dat er heel veel personen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Net zoals het krijgen van kindjes bij het leven hoort, is dit helaas de andere kant van de medaille. En hoewel die kant niet goud is, kan ook deze stralen.
Zijn er nog tips die je andere mommy’s to be zou willen meegeven?
Voor mij is het heel erg belangrijk dat ik naast het zijn van mama, ik ook nog ‘mezelf’ ben. Cijfer jezelf niet weg en neem de tijd om even te ontsnappen aan het ouderschap. Niet voor niets gingen wij drie maanden na de geboorte van Fitz een aantal dagen met vrienden op vakantie om ook even de onbezonnen Juul en Philippe te kunnen zijn. Denk daarbij ook aan het gezegde “it takes a village to raise a child” waarbij het leven van een kind verrijkt wordt wanneer deze omringt wordt door familie en vrienden.
